altaar AD magazine 19.1.2019Het begon allemaal heel onschuldig in de fusie les op donderdagavond in Centrum Djoj, waar Catherine me vroeg of ik wel een huisaltaar heb. Ja, natuurlijk heb ik een huisaltaar. Bij nader inzien heb ik zelfs meerdere altaars in mijn huis. Is mijn huis eigenlijk een en al altaar 😉 . Maar de altaar waar ik aan dacht, die heb ik ca 2 jaar geleden samen met vriendin en beeldend kunstenares Clara Elders in mijn woonkamer opgebouwd. Ik wilde alle beelden, die op mijn pad een belangrijke rol hebben gespeeld bij elkaar brengen en het uit de meditatiekamer in mijn woonkamer een plek geven. Als teken, dat er geen scheiding is tussen mijn spirituele beoefening en mijn dagelijks leven. Dat mensen, die bij mij op bezoek komen best mogen zien en voelen wat me bezielt.
Catherine zou een fotograaf langs sturen en dat gebeurde ook. Vlak na kerst kwam Joost met al zijn lampen bij mij in huis foto’s nemen van het altaar. Het was een bijzondere ontmoeting van bijna 2 uur waarin Joost veel belangstelling toonde voor alle beelden en de verhalen erover die met het grootste gemak uit me stroomden. Een paar dagen later volgde het interview met Catherine, waar ik even veel voldoening aan beleefde. Het was bijzonder, alsof ik in een notendop mijn spirituele zoektocht en wat er voor mij zo dierbaar aan is mocht uitdrukken. Ook al wist ik natuurlijk waarvoor alle beelden staan en voel ik in mezelf het pad wat ik in mezelf verwezenlijkt heb, als je het verteld en er met belangstelling vragen worden gesteld beginnen de dingen nog veel meer op zijn plek te vallen. Ik werd geraakt door hoe het levenspad zich eigenlijk vanzelf ontvouwd en hoeveel waardevolle ontmoetingen en momenten van verwondering ik daarbij mag meemaken. Ik hoef eigenlijk alleen maar te volgen. Dat geeft een enorm vertrouwen. En dan, afgelopen zaterdag 19.1.2019 stond het artikel in het AD magazine en voel ik me dankbaar en trots dat wat altijd in me aanwezig is nu ook in de vorm van een artikel naar buiten komt. Ik heb er veel positieve reacties op mogen ontvangen en dat maakt me heel blij. Gezien en gevoeld in iets wat eigenlijk niet in woorden te vatten is.
Mijn plan om iedere dag (of om de dag) iets over mijn ervaringen in Ijsland te schrijven pakte toch wat anders uit. Het was moeilijk alle indrukken meteen in woorden te vatten. Ook praktisch was er niet altijd internet beschikbaar. Dankzij Nelleke en Jos, die 4 jaar gelden al in IJsland waren en met kaarten en reisgidsen alle prachtige plekken voor ons uitgezocht hebben, hebben we in relatief korte tijd veel kunnen zien en voelen. Anouk stelde steeds de juiste vragen op het juiste moment! Mijn eerste idee, om steeds op de plekken te trainen bleek helemaal zo niet te werken. De plekken op zich deden al heel veel met ons. Soms gingen we onderweg Chi Kung doen. De ‘Gods playing in the Cauldron of orginal Chi’ werd een chi kung vorm die we regelmatig s’avonds deden en waar we heerlijk op sliepen. Verder hebben we de plekken , de stoom, het water zijn werk laten doen. Af en toe volgden we ter plekke onze ingevingen. Dat, samen met persoonlijke gesprekken maakte de reis tot een volledige ervaring. Tot halverwege de reis dacht ik nog: ik ken het land en de plekken nog niet goed genoeg om hier een training te organiseren. Het is veel te groots. Ook zag ik de combinatie van reizen en trainen en ‘zijn’ op de IJslandse bodem niet zo voor mij. Tot dat we in het gebied van Myvatn kwamen. Dat gebied in het Noorden heeft veel Lavavelden, geothermische velden, watervallen. Alles ligt op een goed bereikbare afstand en je hebt voldoende ruimte (niet zo super toeristisch) om je eigen gang te gaan. In eens zag ik het voor me: Het samen in de ochtend voorbereiden met Chi Kung, afstemmen op een plek met oefening en meditatie, vervolgens daar heen rijden. Zelf op onderzoek, zitten, lopen, communiceren met wat zich aandient. Dat delen met de groep en als geheel weer vorm geven. Ik werd enthousiast over dat idee en we gingen op zoek naar mogelijke verblijfplaatsen. Dat is nog niet zo makkelijk in IJsland. Je hebt wel veel (dure) hotels en vakantiehuisjes of appartementen, maar niet echt cursuscentra. We vonden een prachtige accommodatie (familie van een oud circus student van mij:) ) , maar helaas zonder grotere ruimte om te trainen. We vonden een dorpshuis waar we zouden kunnen trainen. Wie de film ‘as it is in heaven’ heeft gezien kan zich voorstellen hoe dat gebouw eruit zag. Er kunnen wel 100 mensen bruiloft vieren of op het podium naar een toneelstuk van het dorp (van 100 mensen) kijken. Het huis van 1904 had wel charme, maar het was nog niet helemaal wat ik zocht. Ook was het wat lastig om van het slaapverblijf naar het dorpshuis te komen. Kennelijk heeft het hele plan nog wat rijping nodig. Ik liet het dus nog wat sudderen en heb, terug in Rotterdam nog wat verder gekeken. In datzelfde dorp met het dorpshuis, want dat ligt gunstig ten opzichte van al die mooie gebieden. Ik heb nu Haraldur gevonden! Een enthousiaste IJslander, die daar een guesthouse beheert, ooit leraar op een Rudolf Steiner school en enthousiast om mee te denken en plannen te maken. Het is echt een creatieve zoektocht, met nog heel wat obstakels te nemen. Vooral om het financieel behapbaar te maken. Want Myvatn ligt 6,5 uur met de bus van Reykjavik, en zowel reizen, als verblijven als eten is aan de prijzige kant. Maar ik wil het avontuur wel aangaan, vind het echt te moeite. Toen ik Khing het plan vertelde, kwam ze meteen met een titel: Natuur dialogen. Hier ga ik verder op broeden. Mocht je willen reageren, ideeën geven, zin hebben om mee te denken of te plannen, laat het me weten. Harte groet, Birgit
en de kloof in de aarde. Ik had toen al heel erg het gevoel van zakken, indalen, tot rust komen. Hier gaan we zeker nog eens langer naar toe , ook om te trainen. We konden niet al te lang blijven omdat Eyrun , een van de ex studentes van de circusopleiding op ons wachtte om ons naar het familie-zomerhuis van haar ouders te brengen. Een heerlijke plek midden in de natuur, omringt door bomen, wat erg ongebruikelijk is voor het landschap in IJsland.
